بشر برای ادامه حیات خویش نیاز به « هنر» دارد . مع الوصف شاعر« موج ناب» حس زیبایی را مانند آفتاب بالای سرشهرش می فهمد وبه خالق آن احترام می گذارد .

شاعران موج ناب ، روزهای زندگی خود را تجسم دستی در غیب می دانند که آن را در برگرفته است وبه واسطه این که درماوراء الطبیعه سیر می کنند از نوعی زندگانی پرهیزکارانه لذت می برند وهرگز شعر را به مسائل مادی نمی آرایند ونیز آن را به قضاوت منتقدین فرا نمی خوانند بلکه منتقدین را به پذیرش آن سزاوارتر می دانند وچون سنخیت شعر را غنایی می دانند در تمام ترکیبات شعری جوهره هستی زیبا را بخوبی جلوه گر می کنند . واگر راست باشد که همیشه خیال برفرس تیزرو زیبایی در شتاب است ، عقل مهار مطمئن است . وهمیشه عنصر زیبایی در همه زمانها ومکانها مستتر ومشترک است .

شعر شاعران « موج ناب » دارای صبغه فلسفی است که به یاری شعر راه رستگاری خود را در زمین خاکی هموار می کند .

اما برای نسل جوانتر ( نسل سوم وچهارم ) جاذبیت جدید وبکری شکل یافته که گاه خصوصیاتی درونی متأثر از جهان توسعه وصنعتی متغیر می شود اگر چه تأثیر سزاواری می گیرد اما همیشه بطور کامل ارضا نمی گردد وهمواره بدنبال پاسخ های جدیدی می باشد ، واندیشه های تازه ای را یدک می کشد به ناچار برای بیان شگفتی های جهان بیکران آدم وآهن وسیله ای  بهتر از شعر نمی یابد واین گویش جز به کمک ذهن خیال انگیزش در مراجعه با اندیشه های نو میسر نمی گردد . شاید بتوان گفت به نوعی « سمبولیسم » شرقی گرایش می یابند که با اندیشه های فراجهانی مادی فرهنگ غرب را مختلف می کند ، « شعر ناب » مرورلحظه های شاهانه سنجیده بشری است وحس زیبایی باید حس سپاسگونه بشری باشد ، حس دلپذیر کلام ِ مخیّل آدمی در زندگی است .

واین شعرمحصول بکارگیری ذهن ِ خیال انگیز بشر است که در برابرزیبایی های دهانی ستایشگونه دارد وبا تصاویر ذهنی اش در ساختار گویش ها به زیبایی ها به زبانی صیقل یافته می رسد.